Noc Demoniczna.

 Jest początek lipca dwutysięcznego roku. Daniela wzięła bezpłatny urlop, by dojść do siebie po przebojach, jakie zgotował jej szef w korporacji i  - inni koledzy i koleżanki. Parne, deszczowe i mgliste lato, gdzie owady od gruntownie czyszczonego Dworku Na Wzgórzu dosłownie uciekały. Pojawiały się tylko muszki owocówki - zwiastowały one zazwyczaj dobre wiadomości dla Danieli. Daniela zawzięcie pisała swój pamiętnik - nieustannie od czasu, gdy znalazła się w terapii u Aarona. Wszystko z iście niemiecką precyzją. Niebieskie seicento odpoczywało, zaś Daniela - wprawny kierowca - postanawiała robić wszystko sama. W środy głównie smażyła naleśniki z serem. Dalej była pod ogromnym wrażeniem niespotykanego posłańca sprzed roku. Nie spodziewała się, że...był to Anioł. Położył książki w progu wielkomiejskiego mieszkania i mrugnął do niej : "Tak Daniela, dasz radę". A było to po możliwym zwolnieniu z pracy, bezrobociu, - oraz zerwanej psychoterapii u tajemniczego Aarona. Sto sesji "psychoanalizy bez kozetki" - kto by to wytrzymał? Jednak teraz, gdy została sama, z Kocurem i Kajtkiem, z Zielarką u boku, i piękną, wręcz nieskażoną niczym dziką przyrodą - Daniela odżywała, chociaż cały czas chudła. Takie było bowiem jej życie - przeżywała krótkotrwałe paranoje, a swój stan emocjonalny bardzo często w pamiętniku określała jako sinusoidę. Umysłem ścisłym nie była, jednak - jej nauczyciele matematyki twierdzili - na korepetycjach, że ma potencjał do studiowania prawa. Prawo jej jednak nie interesowało. Rano biegała, potem sprzątała. Nie bała się już - jak w dzieciństwie - burz, teraz czerpała z nich siłę, niczym wampir energetyczny. Zbliżała się Pełnia. W Kraju Lessów, gdzie powietrze polarnomorskie ścierało się z powietrzem zwrotnikowym - zdarzały się wiosny niezwykle upalne, jak ta, w dwutysięcznym roku. Ceglasta komórka milczała. Dzień był całkiem parny. Daniela tego dnia wstała wcześnie, by poobserwować nocne, ciemne jeszcze niebo. Zbliżał się wschód Słońca. Bardzo energetyczny dla niej. Włączyła lokalne radio i nadsłuchiwała prognozy pogody. Przepowiadacze wieszczyli pod wieczór w Kraju Lessów silne burze. Był mglisty poranek w dolinie Nowej Rzeki. Daniela pospiesznie zamknęła drzwi i okiennice. I cały czas ....myślała o Aniele. O drobnym mężczyźnie jej wzrostu, który bez windy wszedł na szóste piętro. Nadała mu imię ... Marek. Latem jednak książek nie zamawiała, miała multum innych, po przodkach i z niezbyt odległej biblioteki. Ale nadchodziły burze. Trakt wiodący na Cmentarz Cholerny - zaczynał się tuż za dworkiem. Była to już droga polna. Wzmagał się wicher. Unosił tumany kurzu. Miejscowe legendy mawiały czasem o "Południcach". Często w dzieciństwie straszono okoliczne dzieci tymi właśnie "demonicznymi stworzeniami". Zboże powoli dojrzewało. Dzień upłynął szybko. Około dwudziestej, pod zachód Słońca, od wschodu zaczęły się wypiętrzać cumulonimbusy. Słychać było lekkie pogrzmiewania. Daniela kochała takie noce, nazywała je "demonicznymi". Około dwudziestej drugiej epicentrum burzy nadciągnęło nad Werów. Zaczęło lać, zaś przy kominku Daniela wspominała swoje pierwsze, nastoletnie próby literackie. "Noc Demoniczna" . Zdarza się raz na jakiś czas, gdy Niebo z Ziemią toczą z sobą nieustanną walkę. Gdzie bogowie i boginki, tańczą w deszczu i burzy. Być może to ślady pierwotnych wierzeń miejscowych? Daniela przyznawała w dzienniku, że "czyta z krajobrazu". Rok dwutysięczny bowiem to tryumf ponowoczesności. Grzmiało i padałom całe osiem godzin. Całą noc. Kajtek Znajda i Kocur leżeli w salonie. A obraz Adelajdy Pent - nieco barokowy, jak ten dzień miniony i kończąca się noc - przypominał obraz barokowy. Gdzie postacie tańczą, ale tuż za widnokręgiem czekać może niebezpieczeństwo.